Politica 89.8
Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του για την πρώτη παιδική ιστορία που άκουσε για τον ΟΦΗ και το πως το έζησε ένας έφηβος της δεκαετίας του ’60.
Είναι μια περίεργη μέρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η Λίβερπουλ πήρε το πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια και το διαδίκτυο – μαζί και τα social media έχουν γεμίσει με ιστορίες πατεράδων και γιων που έζησαν και πανηγύρισαν το 1990. Είναι πράγματι συγκινητικές αυτές οι ιστορίες, άλλωστε όλοι μας από κάπου είχαμε την τύχη να ξεκινήσουμε την οπαδική βάση μας. Και ω διάολε, είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Μέσα σε όλα, δηλαδή τα πάντα, που χρωστάω στον πατέρα μου, του χρωστάω και αυτό. Ότι με έκανε αυτό που είμαι τώρα, να αγαπώ τον ΟΦΗ. Είναι συγκινητικό ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Facebook μέσα από την σελίδα του Bleacher Report που σε κάνει να ανατριχιάζεις, να συγκινείσαι μέχρι τέλους και να μην βάζεις τον εαυτό σου και τον πατέρα σου στην θέση εκείνων των δύο που βλέπουν να περνούν τα χρόνια, ο μπαμπάς να “φεύγει” και ο γιος να πανηγυρίζει το φετινό πρωτάθλημα μαζί με το δικό του παιδί.
Αυτό σκέφτομαι και εγώ για την σημερινή μέρα, εκείνη που ο ΟΦΗ ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική ξεκινώντας στις 26 Ιουνίου 1968 να χτίζει τον δικό του μύθο.
Είναι απίστευτο το πως ο ΟΦΗ έφτιαξε τον μύθο του και γρήγορα ξέφυγε από τα στενά όρια που του έβαζαν τα Καμίνια και τα Χεντέκια για να γίνει ο Πρίγκηπας της Κρήτης. Με όλα όσα έχουμε περάσει, ειδικά εμείς οι 30αρηδες της εποχής μας και όσα δεν έχουν ζήσει οι αμέσως μικρότεροι, είναι πραγματικά λυπηρό για τους μικρότερους, σε ηλικία, οπαδούς του ΟΦΗ να μην έχουν δει την ομάδα να πρωταγωνιστεί, να διεκδικεί τίτλους και έξοδο στην Ευρώπη ενώ σήμερα το πετυχαίνουν ομάδες που δεν υπήρχαν καν στον χάρτη!
Μια τέτοια ημέρα πάντα θα την θυμάμαι. Όχι, γιατί ζούσα, δεν υπήρχαν ούτε καν σαν… σκέψη αλλά γιατί είναι η πρώτη όμορφη εικόνα που αποκόμισα από τον ΟΦΗ. Η πρώτη ιστορία που θυμάμαι να μου περιγράφει ο πατέρας μου, 17 χρονών τότε. Να περιγράφει στον γιο του, όσα έζησε εκείνο το καλοκαίρι του ’68. Να τον βλέπω με κασκόλ, με παντελόνι καμπάνα της εποχής και να μου περιγράφει τα πάντα!
Με τον κόσμο να πηγαίνει στα Χανιά πάνω στις καρότσες των φορτηγών και να μην τον νοιάζει ούτε η ζέστη, ούτε τίποτα. Που μια ολόκληρη πόλη μετακόμισε στα Χανιά και τους Χανιώτες να φωνάζουν “ΟΦΗ, ΟΦΗ”.
Για τον Δημήτρη τον Παπαδόπουλο που εκείνη την ημέρα άρχισε την δική του ιστορία στον κορυφαίο Κρητικό σύλλογο.
Για τον Βουζουνεράκη που ήταν ο κορυφαίος μεταξύ των κορυφαίων. Που μέσα στο γήπεδο έδειχνε να πετάει και όχι απλά να τρέχει. Ο Βουζουνεράκης που έχτισε τον δικό του μύθο στον ΟΦΗ που μπήκε στο ματς με τον Πιερικό μέσα στο γήπεδο και ενώ οι Κατερινιώτες κέρδιζαν 2-0 στο ημίχρονο, εκείνος πέρασε ως αλλαγή στο ματς γιατί την προηγούμενη… ξενυχτούσε και έβαλε 3 γκολ για να κερδίσει το ματς.
Μια ολόκληρη πόλη να μεθάει και να γυρίζει με τις ουρές στον επαρχιακό δρόμο, τότε, των Χανίων με το Ηράκλειο.
Να’ σαι καλά πατέρα για τις πρώτες αναμνήσεις και την αγάπη που μου έδωσες για τον ΟΦΗ…
