Οι άνθρωποι φεύγουν μόνο όταν τους ξεχνάς

4 Οκτωβρίου 2010 – 4 Οκτωβρίου 2019. Επτά χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε το χαμογελαστό παιδί του ΟΦΗ, ο Βασίλης Παδουβάς. Ο Μανώλης Σαρρής βγάζει από το αρχείο του Gentikoule ένα κείμενο για τον δικό του, παιδικό, φίλο.

Όλοι τον γράφουν Παδουβά, επειδή έτσι γράφει η ταυτότητα του ή το δελτίο του. Εγώ ΜΠΑΝΤΟΥΒΑ τον γνώρισα, ΜΠΑΝΤΟΥΒΑ τον αποχαιρέτησα και ΜΠΑΝΤΟΥΒΑ θα συνεχίσω να τον λέω. Σαν τώρα θυμάμαι, όταν ο Πρόδρομος ο Τσερκιτζόγλου μου μετέφερε τα δυσάρεστα μαντάτα. “Έφυγε ο Βασίλης” θυμάμαι να μου λέει εκείνο το πρωί.

Και πάγωσα. Και παγώνω κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη την στιγμή. Το χαμόγελο του, το χιούμορ του, τον άνθρωπο που γνώρισα από τα 12 μου χρόνια, χάρις στον τωρινό σύντεκνο μου, δεν θα τον ξεχάσω. Όπως δεν τον ξεχνάει ούτε ο ΟΦΗ που κάθε χρόνο – όπως φέτος – διοργανώνει το τουρνούα μπάσκετ για να τιμήσει την μνήμη του.

Τελευταία φορά που τον είδα από κοντά, ήταν τον Ιούνιο του 2010. Ταξιδεύαμε μαζί για τις Σέρρες, πήγαινε και εκείνος μαζί με τον Μάνο τον Ξημέρη στον τελικό που έδινε ο ΟΦΗ για την άνοδο στην Σούπερ Λιγκ.

Παντού ήταν, σε όποιο ταξίδι και αν γινόταν – ο Βασίλης ήταν εκεί για να δει τον ΟΦΗ. Και ο κόσμος του ΟΦΗ δεν τον ξεχνάει, τον θυμάται και τον αγαπά. Ποιος δεν  θυμάται την ωδή προς τον Βασίλη σε ένα εντός έδρας παιχνίδι του “Γεντί Κουλέ” όταν μπήκαν μέσα οι οπαδοί του και απέτισαν φόρο τιμής στην μνήμη του.

Ο Γίγαντας Μπαντουβάς. Και τι ΓΙΓΑΝΤΑΣ! Ταλέντο που σπάνιζε στο Κρητικό μπάσκετ, είχε φροντίσει από τα 13 και τα 14 του να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλούς άλλους.

Πολλοί και όλοι μας πίστευαν ότι η συγγένεια του με τον – μεγάλο τότε – Γιώργο Σιγάλα θα τον οδηγούσε στον Ολυμπιακό. Δεν του έλειπε και τίποτα άλλωστε, από πλευράς ικανοτήτων. Ταλέντο είχε, μπασκετική ευφυΐα διέθετε όσο λίγοι στην Κρήτη και βέβαια οι δυνατότητες του ήταν τεράστιες.

Έπαιζε μπάσκετ για πλάκα, επειδή το γούσταρε. Όπως, πάντα ήταν ένας πλακατζής. Παρέα δεν κάναμε οι δυο μας, ποτέ. Άλλα εκείνος πάντα είχε να λέει μια καλή κουβέντα για όλο τον κόσμο. Με την μπάσα φωνή του, γούσταρε να πειράζει τους πάντες.

Το ήθελε και το γούσταρε, να κάνει πλάκα στην ζωή του. Και όπως είπα, μπάσκετ έπαιζε για πλάκα – αλλιώς θα τον θαυμάζαμε μέχρι τώρα – σε σκαλοπάτια πολύ υψηλότερα από τα, Κρητικά, συνηθισμένα.

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ έμεινε εδώ, δίπλα σε όλους τους φίλους του. Είχε και πολλούς, ποιον να πω και ποιον να αφήσω. Ποιος ξεχνάει ότι στο τελευταίο αντίο του – ακόμα και τότε έλεγαν ότι τους έκανε πλάκα – ήταν 100αδες εκείνοι που τον αποχαιρετούσαν.

Και δεν τον ξεχνούν ποτέ, ούτε θα τον ξεχάσουν. Όσα χρόνια και αν περάσουν ΓΙΓΑΝΤΑΣ είναι και ΓΙΓΑΝΤΑΣ θα παραμένει!

Και ποιος ξέρει, μπορεί εκεί πάνω να κάνει πλάκα ή να βάζει κανένα τρίποντο με… κανένα στοιχηματάκι από αυτά που έβαζε και που πάντα κέρδιζε!