Ο Θοδωρής που εγώ έζησα…

Κάθε Πρωταπριλιά μου λένε να γράφω κανένα “πρωταπριλιάτικο ψέμμα”. Τι ψέμμα να γράψω όμως όταν την 1η Απριλίου του 2009 έφυγε ένας ΦΙΛΟΣ. Ο Μανώλης Σαρρής γράφει για τον Θοδωρή γυρίζοντας πίσω 11 χρόνια.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι την ημέρα που έφυγε ο Θοδωρής. Και κάθε τέτοια μέρα θέλω να γράφω για τον φίλο μου τον Θοδωρή τον Παπαδόπουλο. Αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια προτίμησα να βγάλω από το αρχείο μου ένα κείμενο γιατί για ανθρώπους σαν τον Θοδωρή δεν φτάνει να γράφεις μόνο 500 λέξεις…

Είναι δύσκολο να γράψω κάτι για τον Θοδωρή. Ίσως λόγω της φιλίας μας και της οικειότητας που διέκρινε την δική μας σχέση. Ήμουν στην ευχάριστη θέση να τον γνωρίζω από σχεδόν μικρό παιδί. Από τότε που βρισκόμουν στην Θύρα 4 για τα παιχνίδια του ΟΦΗ.

Βλέπετε, όσοι γνώρισαν τον Θοδωρή είχαν την τύχη να τον θυμούνται αμέσως και να τον έχουν πάντα στο μυαλό τους. Η φωνή του και ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε τον φίλαθλο του ΟΦΗ ήταν κάτι το απίστευτο. Αμέσως σου έδινε το θάρρος για να γίνετε φίλοι, να πείτε μια κουβέντα παραπάνω – έστω και αν σε είχε γνωρίσει 5 λεπτά νωρίτερα.

Ακόμα πιο πολύ τον έμαθα το 2004 όταν φοιτητής ακόμα είχα πάει στο σύνδεσμο των Κρητών για να γραφτώ για μια εκδρομή. Ενώ λέγαμε τα τυπικά «γεια, τι κάνεις;» αμέσως μου είπε «καλώς τον Σαρρή, ελπίζω να είσαι και γουρλής για την εκδρομή» (άσχετα ότι χάσαμε μετά στην Καλλιθέα με τα σόλο του Γκέκα).

Στην συνέχεια και όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, ήρθαμε ακόμα πιο κοντά για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του ΟΦΗ. Θυμάμαι εκείνη την θυελλώδη σαιζόν 2008 – 2009 με τα συνεχή συλλαλητήρια, τις πορείες και τις «κραυγές» απόγνωσης για έναν ΟΦΗ που πέθαινε… Ο ίδιος πάντα να είναι εκεί, να συντονίζει αλλά και να προσέχει ώστε να μην… παρεκτραπεί κανένας.

Θυμάμαι σαν τώρα το τηλεφώνημα που δέχτηκα από το Νίκο το Νικολαΐδη το βράδυ του αγώνα με τον Πανθρακικό. «Έλα, Σαρρή χτύπησε ο Θοδωρής και είναι στο νοσοκομείο» μου είπε ο Νίκος και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω πραγματικά.

Θυμάμαι, τις ημέρες αγωνίας που πέρασαν και τα ξενύχτια στο «Βενιζέλειο» και το ΠΑΓΝΗ στην συνέχεια. Δυστυχώς τα θυμάμαι ακόμα πιο έντονα γιατί εκείνη την περίοδο, ένα όροφο πιο κάτω, νοσηλευόταν και ο πατέρας μου…

Θυμάμαι σαν τώρα την κηδεία του όταν περίπου 2 χιλ. Ομιλήτες τον ακολούθησαν μέχρι την τελευταία του κατοικία.

Κρίμα που ο Θοδωρής δεν πρόλαβε να δει τον ΟΦΗ όπως τον ήθελε: Ανεξάρτητο, μάγκα και ωραίο!

Κρίμα που ο Θοδωρής δεν πρόλαβε να δει τον ΟΦΗ να επιστρέφει στο «Γεντί Κουλέ» και να είναι στην Θύρα 4 μαζί με τους υπόλοιπους.

Σκέφτομαι καμιά φορά το τι θα μπορούσε να προσφέρει ο Θοδωρής στην σήμερον ημέρα στον ΟΦΗ και με πιάνει μελαγχολία. Ένας ΟΦΗ δίχως σκοτούρες, συλλαλητήρια και πορείες. Που σκέφτεσαι μόνο πως θα κερδίζει κάθε Κυριακή στο γήπεδο.

Σκέφτομαι ακόμα ότι τέτοιους ανθρώπους δεν τους λησμονείς γιατί πολύ απλά δεν ξεχνιόνται ποτέ. Πάντα είναι στο μυαλό σου και στην μνήμη σου…

Και χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν βλέπω μικρά παιδιά που δεν τον γνώρισαν, να λένε για τον Θοδωρή δείχνοντας τέτοια αγάπη!