Αυτοί δεν είναι αθλητές αλλά ΗΡΩΕΣ

Ο Παύλος Σιδερίδης γράφει στο blog του στο Gentikoule για μια ομάδα που αν δεν λεγόταν ΟΦΗ θα είχε διαλυθεί από τον Γενάρη και για παίκτες που δεν είναι λιγόψυχοι αλλά ΜΑΓΚΕΣ.

Άκουγα με προσοχή το παιχνίδι του Σαββάτου από την μετάδοση του Μανώλη Σαρρή και ειλικρινά δεν ήμουν από εκείνους που πίστευα ότι ο ΟΦΗ μπορεί να κερδίσει την Δόξα Λευκάδας. Όχι, γιατί αυτοί οι παίκτες δεν έχουν ικανότητες. Το αντίθετο, είναι μεγάλες και αποδεδειγμένα υψηλής ταχύτητας. Αλλά γιατί πέραν του ότι είχαν να αντιμετωπίσουν μια από τις καλύτερες ομάδες της κατηγορίας που σίγουρα δεν είναι για Α2, εκείνοι είχαν να αντιμετωπίσουν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εδώ και αρκετούς μήνες.

Προβλήματα που έχουν μείνει στην αφάνεια και τα οποία δυστυχώς (έχουμε ευθύνη και οι δημοσιογράφοι) δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Προβλήματα που γιγαντώνονται όσο περνάει ο καιρός αφού πέραν της έλλειψης χρημάτων που έχουν φέρει την ομάδα σε κατάσταση διάλυσης, πλέον δεν υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας. Μια ομάδα εγκαταλελειμμένη στο έλεος του Θεού από μια διοίκηση που προσπαθεί αλλά είναι φανερό ότι… δεν μπορεί!

Και προσέξτε, αυτά δεν είναι πράγματα που τα λέω ή τα γράφω εγώ αλλά τα λένε και οι ίδιοι οι παίκτες. Ο Λιανός σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Athletic Radio είχε πει πως “είμαστε ολομόναχοι. Εμείς και ο προπονητής και ο Μάνος ο Σφακιανάκης που ταξιδεύει με την ομάδα. Κανένας άλλος”.

Ο Πατρινός τα είπε και χθες μιλώντας στην ιστοσελίδα του ΠΣΑΚ: “Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια για του χρόνου, δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα είναι η ομάδα και τις προθέσεις της διοίκησης”. Τι άλλο να γράψω εγώ τώρα;

Δεδομένα, ο ΟΦΗ και η διοίκηση του θα πρέπει να ψαχτεί από τώρα για τη νέα σαιζόν προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα γιατί το όνομα και η ιστορία του συλλόγου δεν αντέχει άλλα χτυπήματα. Δεν αντέχει να βλέπει μια ομάδα μισοδιαλυμένη που παραμένει στην θέση της μόνο και μόνο επειδή οι παίκτες σέβονται το όνομα και το σήμα του ΟΦΗ.

Χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο;