
Ο Έλληνας τερματοφύλακας παραχώρησε πολύ μεγάλη συνέντευξη στην Ιταλία και μίλησε για τα χέρια του, την βελτίωση στο παιχνίδι του με τα πόδια και για αρκετά άλλα.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε ο Χρήστος Μανδάς στον ιταλικό τύπο όπου αναφέρεται στο ύψος του, το πως αντιμετωπίζει το στυλ ποδοσφαίρου της Λάτσιο και πολλά άλλά…
Αναλυτικά:
Ας ξεκινήσουμε τις ερωτήσεις από όσους λένε πως είσαι πολύ κοντός για να γίνεις τερματοφύλακας κορυφαίου επιπέδου: Μπορείς να μας πεις το πραγματικό σου ύψος;
«Έχω ύψος μεταξύ 1,78 και 1,88, αλλά το σημαντικό είναι τα χέρια. Αυτοί είναι που κάνουν τη διαφορά».
Με ποια έννοια;
«Όταν απλώνω τα χέρια μου, φτάνω στο ίδιο ύψος με κάποιον που είναι πολύ ψηλότερος από εμένα. Το έκανα με έναν συμπαίκτη μου που είχε ύψος 1,94 εκατοστά και στο τέλος ήμασταν στο ίδιο ύψος».
Και μετά το ύψος, σε βοηθάει να είσαι πιο αντιδραστικός και ευκίνητος…
«Η δουλειά μου είναι ακριβώς αυτή, να προσπαθώ να αντισταθμίζω έναν φυσικό περιορισμό με την ταχύτητα και να είμαι πιο γρήγορος. Aυτό που πρέπει να κάνω είναι να βγαίνω έξω, πρέπει πάντα να παίρνω καλές μετρήσεις».
Σε τι πιστεύεις ότι χρειάζεσαι ακόμα βελτίωση;
«Σίγουρα παίζοντας με τα πόδια. Πριν έρθω στη Λάτσιο δεν ήταν τόσο απαραίτητο αυτό το στοιχείο ενώ εδώ είναι υποχρεωτικό»
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του Σάρι και του Μπαρόνι;
«Ο Σάρι ήθελε πάντα ένα πιο άμεσο παιχνίδι, ακόμα και όταν η αντίπαλη ομάδα πίεζε πολύ ψηλά. Με τον Μπαρόνι επιχειρούμε να παίξουμε με μακρινές πάσες προς τον επιθετικό ωστόσο και στους δύο τρόπους παιχνιδιού η ανάπτυξη του ξεκινάει από τον τερματοφύλακα και αυτό είναι σημαντικό»
Σε βοήθησε και σε αυτό ο Πρόβεντελ;
«Έχω μια εξαιρετική σχέση μαζί του, αλλά η βελτίωση μου οφείλεται στους προπονητές και στον Μπαρόνι».
Πολλοί συγκρίνουν το στυλ του με αυτό ενός θρύλου όπως ο Περούτσι. Υπάρχει κάποια ομοιότητα;
«Είμαι νέος, οπότε έχω δει ελάχιστα τον Περούτσι, αλλά ξέρω πολύ καλά πόσο σημαντικός ήταν για τη Λάτσιο. Όπως κι εγώ, δεν ήταν πολύ ψηλός, αλλά είχε απίστευτη συγκέντρωση. Είναι σίγουρα ένα πρότυπο προς μίμηση.»
Μιλώντας για πρότυπα, ποιο είναι το δικό σου;
«Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο. Προσπαθώ να κλέψω λίγο από όλους: Μελέτησα πολύ τον Μπουφόν και τον Κασίγιας, ενώ όσον αφορά τις εξόδους μου άρεσε πολύ ο Χαντάνοβιτς. Αλλά το είδωλό μου δεν είναι τερματοφύλακας»
Τι εννοείς;
«Το είδωλό μου είναι ο Πέδρο. Το να τον παρακολουθείς να παίζει είναι ένα θέαμα, ειδικά στην προπόνηση. Πάντα προσπαθώ να μπαίνω στην ομάδα όπου βρίσκεται, γιατί στο τέλος πάντα κερδίζει. Είναι πραγματικά ένα φαινόμενο».
Τι σημαίνει για σένα να είσαι τερματοφύλακας της Λάτσιο;
«Είναι ένα όνειρο. Όταν έπαιζα στην Ελλάδα είχα έναν Ιταλό προπονητή τερματοφυλάκων και πάντα του έλεγα: «Θα ήθελα να παίξω στη Serie A». Έτσι, όταν έφτασε η Λάτσιο δεν μπορούσα να το πιστέψω, ήμουν πολύ χαρούμενος».
Και πρόσφατα ανανέωσες το συμβόλαιό σου μέχρι το 2029…
«Φυσικά και χαίρομαι γι’ αυτό, ώστε να μπορώ να είμαι πιο χαλαρός. Εγώ, αλλά και η οικογένειά μου, που έρχονται να με επισκεφθούν στη Ρώμη όποτε μπορούν. Νιώθω την εμπιστοσύνη της ομάδας»
Αλλά το καλοκαίρι ήρθε ένα τηλεφώνημα από τη Μάντσεστερ Σίτι…
«Αυτό είναι ωραίο, είναι φυσιολογικό. Αν παρουσιαστεί η ευκαιρία της ζωής μου, είναι σωστό να κάνεις τις δικές σου εκτιμήσεις, αλλά δεν βρίσκομαι πλέον σε έναν μικρό σύλλογο, οπότε ακόμα κι αν με καλούσε ένας κορυφαίος σύλλογος, η πρώτη μου σκέψη δεν θα ήταν να φύγω. Θα το αξιολογούσα γνωρίζοντας ότι νιώθω υπέροχα εδώ, ότι ο σύλλογος έχει ένα πρότζεκτ για μένα και ότι με έπεισαν να ανανεώσω το συμβόλαιό μου».
Ας μάθουμε περισσότερα για σένα ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή που ήσουν παιδί. Ήσουν πάντα τερματοφύλακας;
«Στην πραγματικότητα, μέχρι τα 12 με 13 μου χρόνια έπαιζα ένα ημίχρονο στην επίθεση και ένα ημίχρονο στην εστία. Από μικρός είχα μεγάλα πόδια, οπότε σούταρα πιο δυνατά από τους συνομηλίκους μου, γι’ αυτό με έβαζαν στην επίθεση, αλλά στα 14 μου γύριζα ανάμεσα στα δοκάρια και δεν ξανακούνησα ποτέ από εκεί».
Από την Αθήνα μέχρι τη Ρώμη, σου αρέσει να γυρίζεις στην πόλη;
«Είδα ό,τι υπήρχε να δω, ας πούμε ως τουρίστας, αλλά δεν είμαι από αυτούς που βγαίνουν έξω το βράδυ, προτιμώ να μένω σπίτι με την κοπέλα μου. Αν έχω την ευκαιρία, πηγαίνω σε ένα εστιατόριο ένα βράδυ την εβδομάδα, αρκεί να είμαι ελεύθερος την επόμενη μέρα.
Λένε πάντα ότι οι τερματοφύλακες είναι λίγο τρελοί, αλλά εσύ φαίνεσαι πολύ ήρεμος. Είναι αυτό μια αλήθεια;
«Στην Ελλάδα έφτασα στην πρώτη ομάδα όταν ήμουν ακόμα παιδί και υπήρχαν μεγαλύτεροι συμπαίκτες που ίσως βγήκαν έξω και με πήραν μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι για να σημειώσω πρόοδο έπρεπε να μείνω μακριά από κλαμπ και διάφορους περισπασμούς.