Ο τρόπος που σκέφτεται ο Νιόπλιας δεν έχει καμία σχέση με τον περίγυρο του ΟΦΗ

Η ιεραρχία σε μια λαοφιλή ομάδα όπως είναι ο ΟΦΗ, είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει 365 ημέρες τον χρόνο και 24/7 την εβδομάδα. Γράφει από την Ολλανδία ο Μανώλης Σαρρής.

Είναι κάποια πράγματα που δεν τα αντιλαμβάνομαι κάποιες φορές και δεν πρόκειται να τα δεχτώ και ποτέ μου βεβαίως. Από την άλλη καλύτερα που δεν τα καταλαβαίνω και χίλιες φορές προτιμώ να είμαι το “μαύρο πρόβατο” της αγαπημένης μας πόλης παρά να βρίσκομαι σε κάθε γωνία που μαζί με ένα σχόλιο για τον ΟΦΗ να τρώω τζάμπα και μια τυρόπιτα.

Δεν βρίσκομαι λοιπόν τυχαία για 9ο καλοκαίρι σε προετοιμασία του ΟΦΗ ούτε και τα media στα οποία εργάζομαι κινούνται κάθε χρόνο – τέτοια εποχή – επαγγελματικά, εμπορικά αλλά και με στόχο την ανάδειξη των project ώστε να υπάρχει συνεχή κάλυψη από το κέντρο των αποφάσεων του club. 11ο καλοκαίρι λοιπόν και 9ο προσωπικά ώστε να ξέρετε τι σας γίνεται καθημερινά και όχι για να… νομίζετε ότι ξέρετε τι σας γίνεται.

Γιατί κάνω τον πρόλογο; Γιατί εκεί που πίνω τον Ολλανδικό καφέ μου (που δεν υπάρχει τέτοιος αλλά κουβέντα να γίνεται) διαβάζω ή ακούω διάφορα που εγώ δεν πρόκειται να τα καταλάβω ποτέ μου. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι σε άλλη πόλη ή κάνω το ρεπορτάζ άλλης ομάδας.

Για να το κάνω όσο πιο απλά, κατανοητό, γίνεται δεν μπορεί να έχει βάσει ο σχολιασμός για το ποδόσφαιρο ανάμεσα σε έναν προπονητή και έναν Έλληνα σχολιαστή. Οι δυο κόσμοι παίζουν μπουνιές μεταξύ τους, δεν έχω καμία διάθεση ούτε να ειρωνευτώ, ούτε να κοροϊδέψω, απλά να καταγράψω την πραγματικότητα που είναι η δύση με την ανατολή.

Ο ΟΦΗ εργάζεται με τέτοιο τρόπο που η φιλοσοφία του προπονητή του και ολόκληρου του ποδοσφαιρικού τμήματος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον περίγυρο του club που είτε ζητάει πεντάρες στα φιλικά της προετοιμασίας, είτε τον ουρανό με τα άστρα. Και δεν είναι και ο Λυδάκης στο Mill για να το τραγουδήσει…

Ο Νιόπλιας γνωρίζει τι θέλει από την ομάδα του. Η στόχευση του γύρω από το γκρουπ ποδοσφαιριστών που έχει στην καθημερινότητα του είναι ο ορισμός της οικογένειας. Πρώτον, θέλει μια ομάδα που θα παίζει πάρα πολύ γρήγορα. Και το έχει καταφέρει στο μέτρο του δυνατού. Δεύτερον να πιέζει ασφυκτικά και να “πνίγει” τον αντίπαλο παίρνοντας γρήγορα την μπάλα. Τρίτον να δημιουργηθεί ένα ρόστερ που θα του δοθεί η δυνατότητα να γίνει ανταγωνιστικός και μέσα από τα μειονεκτήματα του να διεκδικήσει την είσοδο στην εξάδα. Τέταρτον να πάρει από τους παίκτες του το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Από τον Ντε Γκούζμαν, μέχρι τον Γρίβα και το Νοικοκυράκη στα μάτια του Νιόπλια είναι όλοι ίδιοι.

Όλα αυτά βέβαια στις ποδοσφαιρικές κοινωνίες είναι παντελώς αδιάφορα. Ενδιαφέρουν οι μεταγραφές, τα μεγάλα ονόματα, οι συμπάθειες, οι ίντριγκες και ότι άλλο δεν ενδιαφέρει έναν προπονητή. Στο Ηράκλειο γίνονταν έργα και ορισμένοι σχολίαζαν “μα παίκτες δεν θα πάρουμε;” Και έρχεσαι στην Ολλανδία, βλέπεις τα αθλητικά κέντρα με 8 και 10 γήπεδα ομάδων που παίζουν σε ερασιτεχνικές κατηγορίες και ντρέπεσαι να λες ότι ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο

Ο Νιόπλιας το είπε ξεκάθαρα στον Athletic Radio 104,2 μετά το φιλικό με την Φορτούνα όπου το δεύτερο ημίχρονο ήταν το καλύτερο κομμάτι του τι έχει παρουσιάσει ο ΟΦΗ μέχρι τώρα: “Ήρθαμε για να δώσουμε φιλικά και όχι τελικούς και για αυτό κάνουμε προπονήσεις και την ημέρα του αγώνα”. Αυτά είναι ψιλά γράμματα σε μια ομάδα που ο περίγυρος της έχει μάθει να αποψιλώνει πρόσωπα και καταστάσεις με το παραμικρό.

Προφανώς και ο ΟΦΗ χρειάζεται ενίσχυση. Αυτό δεν αλλάζει. Και αμυντικό χαφ θέλει και αριστερό μπακ χρειάζεται που να δίνει ύψος στην άμυνα και να είναι ακόμα πιο επιθετικογενές και φορ θέλει με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που δίνει ο Καστάνιος και τα οποία δεν έχει ο Φαν Ντάινεν εφόσον παίξει εκεί πέρα. Στην παρούσα φάση η ιεραρχία εστιάζεται στο αμυντικό χαφ όπου ο ΟΦΗ θέλει έναν ποδοσφαιριστή με χαρακτηριστικά που δεν έχει κανένας άλλος που βρίσκεται στο ρόστερ του και κυρίως εξάρι υψηλού επιπέδου.

Ο Νιόπλιας δημιουργεί ένα σύνολο παικτών που δεν θα στηρίζεται σε έναν παίκτη και σίγουρα η εμπειρία της περσινής τραγικής χρονιάς τον έκανε σοφότερο σε ότι έχει να κάνει με την ανακατανομή των ρόλων. Το 4-3-3 είναι ένα compact σύστημα. Σταθερό στις αρχές του που θέλει είτε γρήγορα χαφ (Μεγιάδο, Ντε Γκουζμάν), είτε παίκτες με γρήγορη σκέψη (Ναμπί, Τοράλ, Νέιρα). Ξέρει τι πρέπει να πάρει από τους παίκτες του, πως θα μοιράσει τους ρόλους ανάμεσα σε παίκτες που πέρυσι έλειψαν και κυρίως πως να τα βγάλουν στο γήπεδο.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Γιαννούλης. Πέρυσι σε πολλά ματς τον έβλεπες και από την κούραση είχε κρεμάσει, δεν μπορούσε να κάνει δεύτερο βήμα, φέτος ο Νιόπλιας παίρνει τα πάντα από εκείνον. Την επιλογή στο build up, τον τρόπο που ανεβάζει την ομάδα μέσα από την άμυνα, τα ατομικά του μαρκαρίσματα είναι ιδανικά. Και ακόμα και αν ο Γιαννούλης δεν είναι, πρώτος ή δεύτερος (πλέον) στην ιεραρχία των στόπερ αντιμετωπίζει όλο το club ως αρχηγός και παίκτης που φοράει το βαρύ περιβραχιόνιο του ΟΦΗ.

Από αυτά που βλέπω στην Ολλανδία, πραγματικά δεν την φοβάμαι την ομάδα. Ίσως να βλέπω διαφορετικά πράγματα από άλλους που βλέπουν μόνο τα φιλικά ενώ εγώ αντιμετωπίζω την καθημερινότητα της μέσα από τις προπονήσεις αλλά δεν μπορώ να αυτομαστιγωθώ για το γεγονός ότι είμαι 20 μέρες στην ξενιτιά αφήνοντας πίσω τα κορίτσια. Ας το έκαναν και άλλα media στο Ηράκλειο μιας και ο ΟΦΗ είναι η μοναδική μεγάλη ομάδα της χώρας που καλύπτεται δημοσιογραφικά μόνο από τον Athletic Radio 104,2 και τα υπόλοιπα Μέσα της.

Σίγουρα το τελικό ρόστερ της δεν θα είναι αυτό που βλέπουμε εδώ. Θα υπάρξουν προσθήκες, θα συμβούν αποχωρήσεις και πιστεύω πως ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της ομάδας. Όσο περισσότερο το γκρουπ μείνει στιβαρό και πιστά καθοδηγούμενο στις οδηγίες του Νιόπλια ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των παιδιών.

Το μόνο που με ανησυχεί και με στενοχωρεί είναι ο Τοράλ που στο πρώτο δείγμα γραφής που μας έδειξε, παρουσίασε έναν παίκτη που επιβεβαιώνει τις ανταποκρίσεις μας από την Ολλανδία. Με την ευχή να μην έχει κάτι ο Ισπανός, γιατί διαφορετικά μπερδεύει η κατάσταση, μπαίνουμε από αύριο στην τελική εβδομάδα της προετοιμασίας.