Ο ΟΦΗ και ο Κρητικός λαός ποτέ δεν πήραν, ποτέ δεν ζήτησαν αλλά τα πλήρωσαν όλα και με το παραπάνω

Οι στιγμές που είναι δύσκολες για όλους μας, ο ΟΦΗ που είναι “φάρος” και ο κόσμος του η πυρηνική δύναμη του. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής.

Αν ένα πράγμα με χαρακτηρίζει, μιλώντας μόνος μου για τον εαυτό μου σαν άλλος μικρός Ναπολεόντας, είναι ο σωβινισμός μου με την Κρήτη. Το συναίσθημα για τον ΟΦΗ είναι ένα παραπάνω, ίσως γιατί στο μυαλό μου θεωρώ συνώνυμο του νησιού το δικό του όνομα. Όλη αυτή η κατάσταση που ζουν άνθρωποι που βρίσκονται στα 5 μέτρα από τα δικά μας σπίτια, είναι σαν να το ζούμε εμείς οι ίδιοι. Στο Ηράκλειο μένουμε αλλά η ζημιά έγινε στα 20 χιλιόμετρα, ούτε 15 λεπτά με το αμάξι. Οι εικόνες με ανθρώπους κάθε ηλικίας να ζουν σε σκηνές, ξεσπιτωμένοι από τον σεισμό είναι κάτι που δεν περιμέναμε ποτέ πως θα χτυπήσει την πόρτα μας. Βέβαια τα ίδια λέγαμε και για τον κορονοϊό, ότι ανάλογες εποχές είχαν ζήσει οι παππούδες μας και τελικά φτάσαμε και εμείς στα 38 μας να μένουμε κλειδωμένοι στα σπίτια και να μην μπορούμε να πάμε μέχρι τα σπίτια των γονιών μας στα 500 μέτρα.

Εν αντιθέσει με ότι συνέβη εδώ και δύο χρόνια όπου μόνο το ηφαίστειο της Σαντορίνης δεν έχει εκραγεί, η Κρήτη στάθηκε στο πλευρό όλων των Ελλήνων. Με δεκάδες φορτηγά να φεύγουν από τα Κρητικά λιμάνια, να αντιμετωπίζουν τους Έλληνες όπως πρέπει. Σαν συμπατριώτες μας. Δεν μπορώ να πω ότι αντικρίζω το ίδιο κύμα συμπαράστασης από την υπόλοιπη Ελλάδα προς την Κρήτη και αυτό είναι κάτι που με λυπεί και με στενοχωρεί.

Βέβαια από την άλλη έχοντας κάνει πάνω από 100 ταξίδια με τον ΟΦΗ από το 2009 και μετά, με βάζει σε υποψίες για το πως αντιμετωπίζει το νησί η υπόλοιπη Ελλάδα. 9/10 περιοχές που έχω επισκεφτεί έχουν να λένε για “το νησί του Ανδρέα που λόγω του ΠΑΣΟΚ ευημερούσε”, για το “πως η Κρήτη τα παίρνει όλα, σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα” αλλά την ίδια ώρα δεν μιλάει κανείς όταν τους απαντώ πως έχουμε δρόμους (ακόμα του ’60) που μετράμε δεκάδες θύματα κάθε χρόνο αλλά και ότι για να κάνεις το Ηράκλειο – Χανιά χρειάζεται να είσαι απόγονος του Σουμάχερ και το αυτοκίνητο σου να μην πηγαίνει πάνω από 70 χλμ γιατί κινδυνεύεις με πτώση στην θάλασσα.

Ομοίως η ίδια κουβέντα, όποτε ανοίγει, για τον ΟΦΗ. Μα εσείς πως δεν χρωστάτε, που ήσασταν κάτω από την ομπρέλα του Βαρδινογιάννη και πάει λέγοντας. Όμως όταν τους λες πως αυτοί οι οπαδοί που είχαν τα πάντα, έβγαιναν στους δρόμους δίχως να ξέρουν τι τους ξημερώνει έτσι επειδή ήθελαν μια ανεξάρτητη ομάδα, το βουλώνουν και δεν έχουν τι να απαντήσουν.

Το ότι ζούμε όμως σε μια πόλη που, αποδεδειγμένα, σε “τρυπάνε” μέσα στο ίδιο σου το σπίτι είναι κάτι που το βλέπουμε. Ζούμε στο Ηράκλειο, όχι στην Αθήνα που ο Γιώργης κάνει να δει τον Κωστή μετά από 30 χρόνια, με λίγα λόγια γνωρίζουμε τι καπνό φουμάρει ο καθένας και γιατί τον φουμάρει και αν τον φουμάρει γιατί τον χαλάει επειδή δεν το αντέχει. Κοντολογίς, μια τελεία να γραφτεί κάπου…. είτε επώνυμα, είτε στα social αυτομάτως γνωρίζουμε τι και πως.

Αυτό που έγινε από τον επίσημο ΟΦΗ το μεσημέρι της Τετάρτης και βρήκε αμέσως ανταπόκριση από τους οργανωμένους είναι κάτι που δεν το περίμεναν πολλοί. Το γεγονός ότι ακόμα και μετά την περσινή χρονιά, το δέσιμο δεν φεύγει αλλά αντιθέτως γίνεται ισχυρό είναι γιατί πολλοί διαπιστώνουν πως όταν υπάρχει ειλικρίνεια και μπέσα, τα προβλήματα μπορούν και λύνονται εσωτερικά.

Το Ηράκλειο που πλέον είναι η 3η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας έχει και τον σύλλογο που αξίζει να το εκπροσωπεί. Όπως και το ίδιο το νησί. Σε όλα όσα χρειάζεται να αναλύσουμε, είναι δεδομένο όμως πως πλέον κανείς δεν μπορεί να σπάει πλάκα με το όνομα και την αξιοπρέπεια του club. Το ίδιο ισχύει και για το Ηράκλειο. Οι εικόνες που ζούμε από το πρωί της Δευτέρας είναι εικόνες ενός λαού που δεν υποδουλώθηκε ποτέ. Ακόμα και “βολεμένο” όπως τον χαρακτηρίζουν στην υπόλοιπη Ελλάδα, είναι ο λαός που σηκώνεται από τις 6.00 το πρωί για να πάει στα ξενοδοχεία και τις ταβέρνες για να εξυπηρετήσει τους τουρίστες που έρχονται στην Κρήτη για να ζήσουν λίγες εβδομάδες ξεγνοιασιάς.

Ο ΟΦΗ, είτε το θέλουν κάποιοι – είτε σε άλλους δεν αρέσει επειδή είχαν μάθει στο παρελθόν να παίζουν τον ρόλο της “Μούμιας” – όχι την ταινία με τον Κρουζ – την άλλη, έχει γυρίσει ρότα. Έχει γυρίσει ρότα γιατί όταν οι ίδιοι ποντάρουν στην τοξικότητα, εκείνος ποντάρει στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό. Κάθε σχέση έχει και τα δύσκολα της. Και εγώ με την γυναίκα μου είμαστε μαζί 15 χρόνια αλλά ακόμα πρέπει να σφάζομαι μαζί της για να φύγω 20 μέρες στην Ολλανδία ή 48 ώρες στα Γιάννενα. Οι σχέσεις όμως που διαχρονικά αντέχουν στον χρόνο, μέσα από τις πίκρες και τις χαρές, είναι και οι πιο δυνατές. Και όσοι πόνταραν ανεπιτυχώς στην τοξικότητα της προηγούμενης χρονιάς, έπεσαν έξω σαν να πηγαίνουν στο καζίνο με βερμούδα και να τους πετάει έξω με τις κλωτσιές ο πορτιέρης δίχως καφά.