Να κοιτάξω ψηλά και να πω τι;;;

Τέτοιες ανατροπές, από την μεγάλη ρέντα μέχρι και την ικανότητα που έχει να παραμένει ζωντανός ο ΟΦΗ, μπορεί να τις κάνει μόνο αυτός ο σύλλογος. Πλέον όμως μόνο ο ίδιος ο Θεός ξέρει το μέλλον αυτής της ομάδας. Σχολιάζει ο Μανώλης Σαρρής τις επόμενες, κρίσιμες, ημέρες του ΟΦΗ.

Εκεί καταντήσαμε όλοι μας. Να κερδίζει ο ΟΦΗ και να μην χαιρόμαστε τη νίκη όπως θα την χαιρόμασταν υπό άλλες συνθήκες. Παρότι είναι μια νίκη χρυσάφι που η σημασία της μπορεί να αποδειχθεί τεράστια στην συνέχεια του πρωταθλήματος, έβλεπες όλο τον κόσμο να φεύγει από το “Γεντί Κουλέ” με ένα σφιχτό χαμόγελο, δίχως να ξέρει σε κανέναν μας τι πρόκειται να μας ξημερώσει αύριο το πρωί. Το ίδιο και στον ΟΦΗ. Κανένας δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο – πολύ περισσότερο μετά τις 12.00 όταν και θα εκδικαστεί η υπόθεση για τα ασφαλιστικά μέτρα εις βάρος της Σούπερ Λιγκ.

Ο ΟΦΗ κέρδισε ένα τεράστιο ματς με 14 παίκτες να δείχνουν ψυχή και μαγκιά μέσα στον αγωνιστικό χώρο με το Νίκο Αναστόπουλο να αλλάζει πραγματικά την (διαλυμένη) ψυχολογία όλων των ποδοσφαιριστών που εδώ και 10 ημέρες το σώμα τους είναι στο Ηράκλειο αλλά η ψυχή τους σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα. Πράγματι, κανένας δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί και τι θα του φέρει η επόμενη μέρα. Ο Μιλιάζες έφυγε, ο επόμενος μπορεί να είναι ο Μακρής και πάει λέγοντας. Ο Αναστόπουλος με όσα είπε στην συνέντευξη τύπου και το θάρρος της επιλογής του να επιστρέψει στον ΟΦΗ, είπε την αλήθεια: “Όσοι μείνουμε, θα παλέψουμε μέχρι το τέλος”. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανένας να μην του το αναγνωρίσει. Ότι μέσα σε 5 ημέρες έκανε τους παίκτες να τρέχουν, να παλεύουν και να παίζουν σαν να ήταν το τελευταίο τους παιχνίδι (μακάβρια παρομοίωση που ελπίζω να μην επιβεβαιωθεί).

Θέλω να πω τόσα πολλά και να γράψω ακόμα περισσότερα αλλά τούτη την ώρα δεν ξέρω αν πρέπει να σκέφτομαι αρνητικά ή όχι. Δεν ξέρω αν πρέπει να φωνάζω “όχι ρε π#$@#$ ο ΟΦΗ δεν θα πεθάνει”! Όλα όσα θα έρθουν από το μεσημέρι της Δευτέρας μέχρι και τα επόμενα 24ωρα είναι γεγονότα τέτοια που θα επηρεάσουν έναν σύλλογο, χιλιάδες κόσμο και μια ολόκληρη πόλη. Αυτό που ξέρω είναι ότι σίγουρα όλοι όσοι είναι στον ΟΦΗ, εντός και εκτός γηπέδου δεν πρέπει να τον αφήσουν να πεθάνει. Να μείνουν δίπλα του, να τον πιάσουν από το “χέρι” να του δείξουν αγάπη και συμπόνοια. Αλλά αυτός ο ΟΦΗ δεν πρέπει να μείνει μόνος. Ποτέ ξανά!

Ξέρω ότι πολλοί που μπορεί να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα λέτε “γάμησε μας ρε Σαρρή με τις παπαριές που μας γράφεις”. Αλλά ειλικρινά νιώθω ότι μέσα από αυτό το blog θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα άγχη μου, τις στενοχώριες μου και πολλά άλλα συναισθήματα που δεν μπορώ να περιγράψω…

Αλλά στιγμές σαν τις σημερινές, ειλικρινά το μόνο που μπορούν να μας κάνουν είναι να μας πεισμώσουν. Να μην μας αφήσουν ποτέ να δακρύσουμε αλλά να σηκώνουμε κεφάλι, να χαμογελάμε και να λέμε: “Για μια ζωή θα είμαι εκεί, σ’ όποια και αν παίζεις εθνική και αν έπαιζες στον ουρανό, θα πέθαινα για να σε δω, ΟΦΑΡΑ πόσο σ’ αγαπώ”!!